Integrale veiligheidscoördinator van mboRijnland, Susan Sants, leerde de online balgame Catch! een aantal jaren geleden kennen via Expeditie VRIEND&VIJAND. Nog steeds wordt de game ingezet als gespreksstarter als het gaat over een inclusief school- en klassenklimaat en wordt de game gespeeld door zowel leerlingen als medewerkers van het mboRijnland. Susan vertelt ons meer over haar ervaringen met de game en wat deze manier van ervarend leren teweeg brengt.
Hoe ga je met elkaar om?
We zijn al een flinke tijd bezig met het nastreven van een veilig en inclusief schoolklimaat op het mboRijnland. Zo hebben we een aantal jaar geleden de VRIEND&VIJAND expeditie op twee locaties ingezet in het begin van het schooljaar. Dit is een rondreizend, interactief project van Critical Mass met vijf ‘confrontatiecontainers’ voor leerlingen en docenten. We wilden onze eerstejaars laten nadenken over: ‘Hoe ga je met elkaar om?’ en ‘Hoe kan jouw gedrag een ander beïnvloeden?’ Dit hebben we inmiddels voortgezet met VRIEND&VIJAND in de klas, waar we de dilemmagames inzetten om het gesprek over gedragsregels aan te jagen.
Opleiden voor een inclusieve samenleving
Destijds speelden we in de containers voor het eerst de online balgame Catch!. We zaten in een kring met de knietjes tegen elkaar de game te spelen. Ik herinner me nog goed dat het veel indruk op me maakte dat je je door zoiets simpels zó kan laten meeslepen. Toen we later op zoek gingen naar een concrete manier om invulling te geven aan onze missie ‘opleiden voor een inclusieve samenleving’ kwam Catch! opnieuw aan de orde. Het leek ons een goede manier om het gesprek over inclusiviteit aan te gaan met zowel leerlingen als medewerkers doordat je mensen zelf laat voelen en ervaren hoe het is om buitengesloten te worden.
Hoe voelt het om buitengesloten te worden?
Het is fijn dat je met Catch!, doordat het heel laagdrempelig is, iedere doelgroep bij het gesprek over inclusiviteit kunt betrekken. Het opent ogen bij mensen die denken: ‘Dit gebeurt niet bij ons’ of ‘Iedereen gaat volgens mij wel open met elkaar om’. Doordat ook die personen het zelf gaan ervaren hoe het is om buitengesloten te worden (en dit soms nog nooit eerder hebben meegemaakt) worden ze ermee geconfronteerd en geeft het input voor een ander soort gesprek. Ze zien sneller in dat er toch nog wel een klus ligt op het gebied van inclusiviteit en staan meer open voor andere perspectieven.
Het maakt écht wat los
Van docenten krijgen we terug dat het ervoor zorgt dat je je voelsprieten eerder kunt activeren als het gaat over buitensluiten en dat je kleine signaleren wat eerder leert op te pakken. Het levert mooie gesprekken op tussen docenten en leerlingen en docenten onderling. Doordat ze het nu zelf hebben ervaren begrijpen ze leerlingen beter en kunnen ze er beter op acteren wanneer er zich situaties voordoen van uitsluiting in de klas. Het is een leuke en eenvoudige game maar het maakt wel écht wat los. Je gaat het eerst bij jezelf zoeken en begint aan jezelf te twijfelen. Je vraagt je af ‘Wat doe ik nou fout?’. Als je daarna met zijn allen in hetzelfde schuitje blijkt te zitten is dat een mooie basis voor het nagesprek en levert het veel begrip op.
